Met het ontstaan van de nieuwbouwwijken plan West en plan Oost (Vrouwtjeslant) in de jaren zestig en zeventig, kwam de eerste grote golf import Nootdorp binnen. De nieuwe bewoners wisten weinig tot niets van het dorp en trokken zich over het algemeen niet veel aan van de heersende dorpscultuur. Langzaam maar zeker veranderde de sfeer in het dorp; niet iedereen kende elkaar meer, niet iedereen groette elkaar op straat. Toch gingen de nieuwkomers op den duur het dorp waarderen en integreerden ze, hoewel ze nooit echte Nootdorpers konden worden. Ze waren hier immers niet geboren en getogen; hun familie kwam niet uit het dorp of uit de directe omgeving.
De oude, hechte kern van oorspronkelijke bewoners bleef bestaan. Deze groep paste zich tot op zekere hoogte aan bij de nieuwe inwoners en bij de veranderingen in het zich steeds maar uitbreidende dorp.
Nu Nootdorp in korte tijd wel heel drastisch aan het veranderen is, leek het de vereniging Noitdorpsche Historiën, opgericht in 2001, een goed idee om te gaan praten met een aantal echte Nootdorpers, met inwoners die behoren tot families die soms al generaties lang in Nootdorp wonen.
Wij schreven de verhalen op, die wij te horen kregen. Wij, zelf geen echte Nootdorpers, verbaasden ons er over dat nog in de jaren vijftig de verschillen tussen katholiek en protestant, tussen wel of niet in de Dorpsstraat wonen, zo’n grote rol speelden in het dagelijks leven. Zo gaapte er een kloof tussen de kinderen uit de Dorpsstraat en degenen die in boerderijen rond Nootdorp opgroeiden; evenals tussen leerlingen van Nootdorpse scholen en scholieren die per fiets naar Delft reden.
De jaren tijdens en vlak voor de Tweede Wereldoorlog werden gekenmerkt door armoede en keihard werken om het hoofd boven water te houden. De gezinnen waren groot, de inkomsten vaak minimaal. We kunnen ons nu moeilijk voorstellen dat deze mensen geen enkele luxe kenden en dat ook de kinderen volop aan het arbeidsproces moesten deelnemen.
Over het leven en werken in Nootdorp in vroeger tijden hebben wij vele, vele uren gepraat met ruim twintig dorpsbewoners. Het bleek onmogelijk om alle van ouds bekende families te bezoeken; lezers zullen ongetwijfeld vele namen missen.
We voerden gesprekken aan de hand van herinneringen en die zijn niet altijd betrouwbaar. Sterker nog, de herinnering van de één is soms in tegenspraak met die van de ander. Het was dan ook niet onze bedoeling een historisch verantwoord boek te schrijven. Wij noteerden wat Nootdorpers zich nog wisten te herinneren over hun familie, hun jeugd, hun ouderlijk huis. Zo ontstond een kleurrijk, maar zeker niet volledig beeld van het Nootdorp van toen.
In de verhalen worden vele nog bestaande locaties, woningen, winkels en boerderijen genoemd. Vooral voor nieuwe Nootdorpers is het is wellicht een goed idee om met deze gegevens in de hand het dorp eens rond te fietsen of te wandelen. Op die manier wordt duidelijker waar zich het een en ander heeft afgespeeld.
Uitgeverij: Schenk